က်ေနာ္တုိ႕ အရပ္က ၀ါဆုိပန္းခူးခရီး
၀ါဆုိဆုိေတာ့ ဟုိးအရင္ က်ေနာ္တုိ႕ အရပ္မွာဆုိ ၀ါဆုိပန္းခူးထြက္ၾကတယ္။ စိမ္းလန္းတဲ့လယ္ကြင္းေတြနဲ႕ လတ္ဆတ္တဲ့ေလညွင္း ေတြၾကားမွာ ကဆုန္ေပါက္ၿပီးေတာ့ေပါ့…။ အသက္ကေလးေတြကလည္း ဆယ့္ငါး၊ ဆယ့္ေျခာက္၀န္းက်င္ဆုိေတာ့ အဲ့လုိသြားဖုိ႕ဆုိ အကုန္လုံးက ၀ီရိယကုိယ္စီနဲ႕။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း အဲ့လုိခရီး သြားတာေတြ ဘာေတြကုိ ၀ါသနာအပါသား။ တတ္ႏုိင္ရင္ ဘာမွမလုပ္ပဲ ေရွာက္သြားခ်င္ေနတာ။ ငယ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲ့လုိသြားခဲ့တာေတြက အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သတိရစရာ လြမ္းစရာေတြေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္ေနခဲ့တဲ့အရပ္က ပဲခူးရုိးမနဲ႕ကပ္ေနတဲ့ ေတာဆန္ဆန္ၿမိဳ႕ေလး။ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ေတာင္တန္းေတြ။ လွမ္းၾကည့္လုိက္တုိင္း အျမဲတမ္းမႈိင္းျပျပနဲ႕ တကယ့္ကုိ စိတ္ကူးယဥ္စရာေကာင္းတယ္။ လမ္းေတြကေတာ့ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းဆုိေပမယ့္ သူ႕အရပ္နဲ႕ သူဇာတ္နဲ႕ ေတာ့လုိက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္တေန႕ ၀ါဆုိပန္းခူးထြက္မယ္ဆုိေတာ့ ညကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စုတုိင္ပင္။ ဘယ္သူဘာယူခဲ့။ ဘယ္သူ ဘာယူလာဆုိၿပီးေတာ့။ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြ၊ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ အစုံအလင္ေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕ ႀကိဳက္တတ္သူေတြလည္း ေဆာင္လာေပါ့။ ၿပီး မနက္ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္မွာစုမယ္။ ေနာက္က်တဲ့သူ က်န္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီခရီးကလည္း မနက္ေ၀လီေ၀လင္း မသဲမကြဲအခ်ိန္မွာ သြားတာအေကာင္းဆုံးဗ်။ ဒီႏွစ္ ဘယ္ေနရာသြားမယ္။ ဘာလုပ္မယ္။ ဘာညာေပါ့။ ေကာင္မေလးေတြ တခ်ဳိ႕လည္းပါတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က မိန္းမေတြနဲ႕ ခရီးသြားရတာ မႀကိဳက္္ဘူးဗ်။ အားလုံးတုိင္ပင္ၿပီး ကုိယ့္အိမ္ကုိျပန္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့လုိ ခရီးသြားမယ္ဆုိတာသိထားရင္ တကယ္ပဲဗ်ာ အိပ္လုိ႕မရဘူး။ တညလုံး ေတာင္စဥ္းစားေျမာက္စဥ္းစားနဲ႕ မနက္ေရာက္တာပဲ။
ဒီလုိ က်ေနာ္တုိ႕ခ်ာတိတ္ေတြ ၀ါဆုိပန္းခူးတဲ့အခ်ိန္ဆုိရင္ ေရာက္တတ္တာ တေနရာပဲရွိတယ္။ အဲ့ဒါ ေက်ာက္ႀကီးေတာင္လုိ႕ေခၚတဲ့အရပ္။ က်ေနာ္တုိ႕ေနတဲ့ ေနရာကေန ရြာကေလးတရြာကုိျဖတ္ၿပီး လယ္ကြက္ေတြရဲ႕ေျခရင္းကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ မႈိင္းျပျပေတာင္တန္းေေတြဆီကုိဦးတည္လုိ႕ ၀ါဆုိပန္းခူးခရီးစဥ္ကုိ စတင္ခဲ့တာေပါ့။ ရြာကအထြက္ကတည္းက လတ္ဆတ္တဲ့ေလနဲ႕ အားလုံးရင္မွာ အေပ်ာ္ကုိယ္စီနဲ႕ တေပ်ာ္တပါးေပါ့။
စထြက္ၿပီဆုိတာနဲ႕ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆုိတာ နံပါတ္စဥ္နဲ႔မွတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေရွ႕ဆုံးကလူက တစ္ေအာ္။ ေနာက္ကလူက ႏွစ္လုိ႕ဆက္ၿပီး ေအာ္။ အဲ့လုိ လူမကုန္မခ်င္း ဆက္တုိက္ ဆက္ေအာ္ေပါ့ဗ်ာ။ အခ်ိန္တုိင္းေတာ့ ေအာ္မေနဘူးေပါ့။ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ စၾက ေနာက္ၾကေပါ့။ တခ်ဳိ႕ေကာင္ေတြကလည္း ေကာင္မေလးေတြနားကပ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ပါလာတဲ့ဟာေလးေတြကုိ သြားရင္းလာရင္း ေသာက္ေပါ့ဗ်ာ။ သြားရတဲ့လမ္းက သဘာ၀ေတာလမ္းဆုိေတာ့ သဘာ၀ေဘးကလည္း အစုံအလင္ရွိတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ဆုိ ေရေၾကာက္ တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ဆုိ ေျမြေၾကာက္တယ္။ အဲ့လုိေပါ့ဗ်ာ။ လမ္းမွာ အစစအရာရာ သတိေတာ့ထားရတာေပါ့။ လူစုကြဲသြားတာတုိ႕၊ လူေပ်ာက္မွာတုိ႕ ေခ်ာက္ထဲ ျပဳတ္က်မွတုိ႕လည္း စုိးရတယ္။ အားလုံးကုိယ္စီကေတာ့ ခပ္ေထြေထြနဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ခရီးဆက္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ေကာင္မေလး ေတြကေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ တခ်ဳိ႕ေကာင္ေတြကလည္း သူႀကဳိက္တဲ့ေကာင္မေလးေရွ႕ဆုိေတာ့ ရုိးသားသေယာင္္ေဆာင္တာေပါ့။ ရုိးသားေယာင္ေဆာင္တယ္ဆုိတာ အရင္ကမရုိးသားဘူးလုိ႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေကာင္မေလးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မခုတ္တတ္ တဲ့ေၾကာင္ကေလးေပါ့ဗ်ာ။ မေသာက္တတ္ မစားတတ္ေပါ့။ မဟုတ္တာသိပ္မလုပ္ရဲဘူး။ တခ်ဳိ႕လည္း တကယ္မေသာက္တတ္ပါဘူး။
ခရီးစဥ္ကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာမွာ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ။ က်ေနာ္တုိ႕သြားမယ့္ေနရာကုိ ေနမြန္းမတည့္ ခင္ေရာက္ေအာင္သြားမွ ေကာင္းမယ္မွာ…။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ ေနပူလာရင္ လမ္းသိပ္မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အရိပ္ေတြ႕တုိင္း ပစ္ထုိင္ပစ္တာၾကီးပဲ။ ခရီးက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ေ၀းသားဗ်။ မနက္ ေ၀လီေ၀လင္းကတည္းက ေလွ်ာက္လာၾကတာ ေန႕ခင္း မြန္းမတည့္တတည့္အခ်ိန္ေလာက္ဆုိ ေရာက္ေရာ။ လမ္းမွာလည္း တက္ရတဲ့ေတာင္ေတြကမ်ားသား။ ေတာင္ဘယ္ႏွလုံးလဲေတာ့ က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေက်ာက္ၾကီးေတာင္မေရာက္ခင္ လမ္းမွာ ေတာင္ျမင့္ျမင့္တလုံးရွိတယ္။ အဲ့ဒီအေပၚမွာ ေစတီေလးတဆူရွိတယ္။ ဘယ္သူတည္ထား လဲေတာ့ မသိပါဘူး။ အဲ့ေနရာက ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လုိက္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ၿမိဳ႕ေလးကုိ အေပၚစီးကေနျမင္ရတယ္။ အေတာ္ေအးခ်မ္းတဲ့ၿမိဳ႕ပဲ။ ပတ္လည္ကေတာင္ေတြကလည္း အခုမွ ပုိၿပီးေတာ့အသက္၀င္လာတယ္ေျပာရမလားပဲ။ ၿမိဳ႕အထက္မွာ ေဆာက္ ထားတဲ့ဆည္နဲ႕ တၿမိဳ႕လုံးကုိးကြယ္တဲ့ဘုရားကုိ လွမ္းျမင္ရတာ တကယ့္ကုိ ၾကည္ႏူးစရာပဲ။ ျမဴေတြကလည္း ေတာင္ေတြ ျမင့္တက္ လာေလ ပုိထူေလဆုိေတာ့ ျမင္ကြင္းက ၀ါးသာေနတယ္ တကယ့္ကုိပဲ ၾကည့္ရတာ မ်က္လုံးထဲမွာ ေအးျမတယ္ဗ်ာ။
ေနမြန္းမတည့္တတည့္ေရာက္သြားေတာ့ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ေရာက္လာတဲ့သူေတြလည္း အစုံေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ့္အစု ကုိယ့္အစုနဲ႕။ ထမင္းထုတ္ ကုိယ္စီဖြင့္ စားမယ္ေသာက္မယ္ေပါ့။ ေသာက္တတ္တဲ့သူေတြကလည္း ေသာက္ေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕က ေကာင္မေလးေတြနားကပ္ မိတ္ဖြဲ႕ေပါ့။ ဘယ္မွာေနလဲ။ ဘယ္ေက်ာင္းကလဲ။ ဘယ္အခန္းကလည္း ေပါ့။ အဲဒီလုိ ပန္းခူးထြက္လာတဲ့သူေတြအမ်ားစုက ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ေတြပဲမ်ားတယ္။ အဲလုိ ပန္းခူးခရီးစဥ္မွာ အဆင္ေျပတဲ့သူလည္း ေျပေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္က ပန္းဆုိလည္း စိတ္၀င္စားတယ္။ ေက်ာက္ခဲလွလွေလးေတြဆုိလည္း စိတ္၀င္စားတယ္။ အဲ့ေတာ့ ဓားတလက္နဲ႕ ပန္းေတြ႕ရင္ခူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သစ္ခြပဲမ်ားပါတယ္။ ေက်ာက္ခဲလွလွေလးေတြ႕ရင္ ေကာက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာရယ္လုိ႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ကုိယ့္စိတ္ကူးနဲဲ႕ ကုိယ္ဆုိေတာ့…..။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ စားစရာလည္း ရတယ္ဗ်။ အဓိက အသီးအႏွံေတြေပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးတုိ႕၊ သေဘၤာသီးတုိ႕၊ ၾကံတုိ႕ ဘာတုိ႕ေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕လည္း တုိ႕စားလုိ႕ရတဲ့ အဖူးအညြန္႕ေတြခူးေပါ့။ လာတုန္းကေတာ့ ၀ါဆုိပန္းခူးလုိ႕ပဲဆုိတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဟုိေရာက္ေတာ့ လုပ္ခ်င္တာ အကုန္ေလွ်ာက္လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ထင္ရာျမင္ရာ လူငယ္ဘ၀ဆုိေတာ့လည္း ....
ဒီၾကားထဲ မူးၿပီး ရန္ျဖစ္တဲ့သူကလည္းရွိတယ္။ ဓားေတြ ဘာေတြဆုိ ၀ွက္ထားလုိက္ရတယ္။ မေတာ္ အေပ်ာ္ခရီးက… ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းေတြျဖစ္ကုန္မွျဖင့္….။ အားလုံး ပင္ပန္းတာေရာ၊ မူးတာေရာ ေပါင္းၿပီး ေန႕လည္ေန႕ခင္း ေနျပင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေမွာက္ ကုန္ေရာ။ အနားယူတယ္ပဲ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ မအိပ္တဲ့သူေတြကလည္း မအိပ္ပါဘူး။ ပန္းခူးတဲ့သူေတြကလည္း ခူးေနၾကတာပါပဲ။ ဘုရား ၀တ္ျပဳတဲ့သူလည္း ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ အေရးထဲ မပင္မပန္း ဂီတာထမ္းလာၿပီး သံစဥ္ဖြဲ႕ေနတဲ့သူေတြေရာ… အစုံပါပဲ။
အဲ.. အားလုံးအကုန္ ညေနေစာင္းေတာ့ ျပန္ၾကမယ္လုပ္၊ အိပ္ေနတဲ့သူလည္း ႏႈိး။ အျပန္ခရီးက ေနာက္တလမ္းကျပန္မယ္ေပါ့။ အဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အားလုံးေျခကုန္လမ္းပန္းၾကေနၾကၿပီေလ။ တျဖည္းျဖည္း ကုိယ့္အစုနဲ႕ကုိယ္ ျပန္ၾကေပါ့။ ေနာက္ဆုံး အဲ့မွာက်န္ခဲ့ တာေတြက ဗူးခြံ၊ ဖက္ရြက္၊ ပတ္လစတ္အစုံပဲ ျပန္႕ၾကဲေနတာ။
အားလုံးက အသြားကေလာက္ မတက္ၾကြေတာ့ေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကလည္း လႊမ္းမုိးေနေတာ့ ေျခလွမ္းေတြ ကေတာ့ သြက္ေနတုန္းပဲ။ လာတုန္းကလည္း ေ၀လီေ၀လင္းပဲ။ ျပန္ၾကေတာ့လည္း ေမွာင္စပ်ဳိးေနတဲ့အခ်ိန္။ ေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႕ အိမ္ အျမန္ျပန္ေရာက္ေရးကုိပဲ ထက္သန္ေနၾကတယ္။ အိမ္ေရာက္ေရမုိးခ်ဳိး စားေသာက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ ပန္းမပါခဲ့တဲ့ ၀ါဆုိပန္းခူး ခရီးစဥ္ကုိ ေနာက္တေန႕ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ဘယ္လုိျပန္ေျပာျပရမလဲဆုိတာကုိ စဥ္းစားရင္း အိမ္ရာ၀င္ခဲ့ရတာေပါ့…
အရင္တုန္းကလုိမ်ဳိးအခုခ်ိန္မွာ ျပန္ရမယ္ဆုိရင္ ထပ္သြားခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ။ အရင္ကလုိ လူငယ္စိတ္ကေလးနဲ႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တေခါက္ေလာက္ ထပ္သြားခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ …..
(ဘယ္ဆီေပါက္ ဘယ္ကုိေရာက္ကုန္ၾကမွန္းမသိရေတာ့သည့္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတသုိက္သုိ႕ ….)
ေဆာင္းလူ
မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီစာစုကုိ စိတ္ကူးေပါက္လုိ႕ ေရးထားခ်င္သာျဖစ္ပါသည္။
၀ါဆုိဆုိေတာ့ ဟုိးအရင္ က်ေနာ္တုိ႕ အရပ္မွာဆုိ ၀ါဆုိပန္းခူးထြက္ၾကတယ္။ စိမ္းလန္းတဲ့လယ္ကြင္းေတြနဲ႕ လတ္ဆတ္တဲ့ေလညွင္း ေတြၾကားမွာ ကဆုန္ေပါက္ၿပီးေတာ့ေပါ့…။ အသက္ကေလးေတြကလည္း ဆယ့္ငါး၊ ဆယ့္ေျခာက္၀န္းက်င္ဆုိေတာ့ အဲ့လုိသြားဖုိ႕ဆုိ အကုန္လုံးက ၀ီရိယကုိယ္စီနဲ႕။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း အဲ့လုိခရီး သြားတာေတြ ဘာေတြကုိ ၀ါသနာအပါသား။ တတ္ႏုိင္ရင္ ဘာမွမလုပ္ပဲ ေရွာက္သြားခ်င္ေနတာ။ ငယ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲ့လုိသြားခဲ့တာေတြက အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သတိရစရာ လြမ္းစရာေတြေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္ေနခဲ့တဲ့အရပ္က ပဲခူးရုိးမနဲ႕ကပ္ေနတဲ့ ေတာဆန္ဆန္ၿမိဳ႕ေလး။ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ေတာင္တန္းေတြ။ လွမ္းၾကည့္လုိက္တုိင္း အျမဲတမ္းမႈိင္းျပျပနဲ႕ တကယ့္ကုိ စိတ္ကူးယဥ္စရာေကာင္းတယ္။ လမ္းေတြကေတာ့ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းဆုိေပမယ့္ သူ႕အရပ္နဲ႕ သူဇာတ္နဲ႕ ေတာ့လုိက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္တေန႕ ၀ါဆုိပန္းခူးထြက္မယ္ဆုိေတာ့ ညကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စုတုိင္ပင္။ ဘယ္သူဘာယူခဲ့။ ဘယ္သူ ဘာယူလာဆုိၿပီးေတာ့။ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြ၊ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ အစုံအလင္ေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕ ႀကိဳက္တတ္သူေတြလည္း ေဆာင္လာေပါ့။ ၿပီး မနက္ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္မွာစုမယ္။ ေနာက္က်တဲ့သူ က်န္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီခရီးကလည္း မနက္ေ၀လီေ၀လင္း မသဲမကြဲအခ်ိန္မွာ သြားတာအေကာင္းဆုံးဗ်။ ဒီႏွစ္ ဘယ္ေနရာသြားမယ္။ ဘာလုပ္မယ္။ ဘာညာေပါ့။ ေကာင္မေလးေတြ တခ်ဳိ႕လည္းပါတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က မိန္းမေတြနဲ႕ ခရီးသြားရတာ မႀကိဳက္္ဘူးဗ်။ အားလုံးတုိင္ပင္ၿပီး ကုိယ့္အိမ္ကုိျပန္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့လုိ ခရီးသြားမယ္ဆုိတာသိထားရင္ တကယ္ပဲဗ်ာ အိပ္လုိ႕မရဘူး။ တညလုံး ေတာင္စဥ္းစားေျမာက္စဥ္းစားနဲ႕ မနက္ေရာက္တာပဲ။
ဒီလုိ က်ေနာ္တုိ႕ခ်ာတိတ္ေတြ ၀ါဆုိပန္းခူးတဲ့အခ်ိန္ဆုိရင္ ေရာက္တတ္တာ တေနရာပဲရွိတယ္။ အဲ့ဒါ ေက်ာက္ႀကီးေတာင္လုိ႕ေခၚတဲ့အရပ္။ က်ေနာ္တုိ႕ေနတဲ့ ေနရာကေန ရြာကေလးတရြာကုိျဖတ္ၿပီး လယ္ကြက္ေတြရဲ႕ေျခရင္းကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ မႈိင္းျပျပေတာင္တန္းေေတြဆီကုိဦးတည္လုိ႕ ၀ါဆုိပန္းခူးခရီးစဥ္ကုိ စတင္ခဲ့တာေပါ့။ ရြာကအထြက္ကတည္းက လတ္ဆတ္တဲ့ေလနဲ႕ အားလုံးရင္မွာ အေပ်ာ္ကုိယ္စီနဲ႕ တေပ်ာ္တပါးေပါ့။
စထြက္ၿပီဆုိတာနဲ႕ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆုိတာ နံပါတ္စဥ္နဲ႔မွတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေရွ႕ဆုံးကလူက တစ္ေအာ္။ ေနာက္ကလူက ႏွစ္လုိ႕ဆက္ၿပီး ေအာ္။ အဲ့လုိ လူမကုန္မခ်င္း ဆက္တုိက္ ဆက္ေအာ္ေပါ့ဗ်ာ။ အခ်ိန္တုိင္းေတာ့ ေအာ္မေနဘူးေပါ့။ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ စၾက ေနာက္ၾကေပါ့။ တခ်ဳိ႕ေကာင္ေတြကလည္း ေကာင္မေလးေတြနားကပ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ပါလာတဲ့ဟာေလးေတြကုိ သြားရင္းလာရင္း ေသာက္ေပါ့ဗ်ာ။ သြားရတဲ့လမ္းက သဘာ၀ေတာလမ္းဆုိေတာ့ သဘာ၀ေဘးကလည္း အစုံအလင္ရွိတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ဆုိ ေရေၾကာက္ တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ဆုိ ေျမြေၾကာက္တယ္။ အဲ့လုိေပါ့ဗ်ာ။ လမ္းမွာ အစစအရာရာ သတိေတာ့ထားရတာေပါ့။ လူစုကြဲသြားတာတုိ႕၊ လူေပ်ာက္မွာတုိ႕ ေခ်ာက္ထဲ ျပဳတ္က်မွတုိ႕လည္း စုိးရတယ္။ အားလုံးကုိယ္စီကေတာ့ ခပ္ေထြေထြနဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ခရီးဆက္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ေကာင္မေလး ေတြကေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ တခ်ဳိ႕ေကာင္ေတြကလည္း သူႀကဳိက္တဲ့ေကာင္မေလးေရွ႕ဆုိေတာ့ ရုိးသားသေယာင္္ေဆာင္တာေပါ့။ ရုိးသားေယာင္ေဆာင္တယ္ဆုိတာ အရင္ကမရုိးသားဘူးလုိ႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေကာင္မေလးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မခုတ္တတ္ တဲ့ေၾကာင္ကေလးေပါ့ဗ်ာ။ မေသာက္တတ္ မစားတတ္ေပါ့။ မဟုတ္တာသိပ္မလုပ္ရဲဘူး။ တခ်ဳိ႕လည္း တကယ္မေသာက္တတ္ပါဘူး။
ခရီးစဥ္ကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာမွာ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ။ က်ေနာ္တုိ႕သြားမယ့္ေနရာကုိ ေနမြန္းမတည့္ ခင္ေရာက္ေအာင္သြားမွ ေကာင္းမယ္မွာ…။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ ေနပူလာရင္ လမ္းသိပ္မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အရိပ္ေတြ႕တုိင္း ပစ္ထုိင္ပစ္တာၾကီးပဲ။ ခရီးက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ေ၀းသားဗ်။ မနက္ ေ၀လီေ၀လင္းကတည္းက ေလွ်ာက္လာၾကတာ ေန႕ခင္း မြန္းမတည့္တတည့္အခ်ိန္ေလာက္ဆုိ ေရာက္ေရာ။ လမ္းမွာလည္း တက္ရတဲ့ေတာင္ေတြကမ်ားသား။ ေတာင္ဘယ္ႏွလုံးလဲေတာ့ က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေက်ာက္ၾကီးေတာင္မေရာက္ခင္ လမ္းမွာ ေတာင္ျမင့္ျမင့္တလုံးရွိတယ္။ အဲ့ဒီအေပၚမွာ ေစတီေလးတဆူရွိတယ္။ ဘယ္သူတည္ထား လဲေတာ့ မသိပါဘူး။ အဲ့ေနရာက ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လုိက္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ၿမိဳ႕ေလးကုိ အေပၚစီးကေနျမင္ရတယ္။ အေတာ္ေအးခ်မ္းတဲ့ၿမိဳ႕ပဲ။ ပတ္လည္ကေတာင္ေတြကလည္း အခုမွ ပုိၿပီးေတာ့အသက္၀င္လာတယ္ေျပာရမလားပဲ။ ၿမိဳ႕အထက္မွာ ေဆာက္ ထားတဲ့ဆည္နဲ႕ တၿမိဳ႕လုံးကုိးကြယ္တဲ့ဘုရားကုိ လွမ္းျမင္ရတာ တကယ့္ကုိ ၾကည္ႏူးစရာပဲ။ ျမဴေတြကလည္း ေတာင္ေတြ ျမင့္တက္ လာေလ ပုိထူေလဆုိေတာ့ ျမင္ကြင္းက ၀ါးသာေနတယ္ တကယ့္ကုိပဲ ၾကည့္ရတာ မ်က္လုံးထဲမွာ ေအးျမတယ္ဗ်ာ။
ေနမြန္းမတည့္တတည့္ေရာက္သြားေတာ့ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ေရာက္လာတဲ့သူေတြလည္း အစုံေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ့္အစု ကုိယ့္အစုနဲ႕။ ထမင္းထုတ္ ကုိယ္စီဖြင့္ စားမယ္ေသာက္မယ္ေပါ့။ ေသာက္တတ္တဲ့သူေတြကလည္း ေသာက္ေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕က ေကာင္မေလးေတြနားကပ္ မိတ္ဖြဲ႕ေပါ့။ ဘယ္မွာေနလဲ။ ဘယ္ေက်ာင္းကလဲ။ ဘယ္အခန္းကလည္း ေပါ့။ အဲဒီလုိ ပန္းခူးထြက္လာတဲ့သူေတြအမ်ားစုက ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ေတြပဲမ်ားတယ္။ အဲလုိ ပန္းခူးခရီးစဥ္မွာ အဆင္ေျပတဲ့သူလည္း ေျပေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္က ပန္းဆုိလည္း စိတ္၀င္စားတယ္။ ေက်ာက္ခဲလွလွေလးေတြဆုိလည္း စိတ္၀င္စားတယ္။ အဲ့ေတာ့ ဓားတလက္နဲ႕ ပန္းေတြ႕ရင္ခူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သစ္ခြပဲမ်ားပါတယ္။ ေက်ာက္ခဲလွလွေလးေတြ႕ရင္ ေကာက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာရယ္လုိ႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ကုိယ့္စိတ္ကူးနဲဲ႕ ကုိယ္ဆုိေတာ့…..။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ စားစရာလည္း ရတယ္ဗ်။ အဓိက အသီးအႏွံေတြေပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးတုိ႕၊ သေဘၤာသီးတုိ႕၊ ၾကံတုိ႕ ဘာတုိ႕ေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕လည္း တုိ႕စားလုိ႕ရတဲ့ အဖူးအညြန္႕ေတြခူးေပါ့။ လာတုန္းကေတာ့ ၀ါဆုိပန္းခူးလုိ႕ပဲဆုိတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဟုိေရာက္ေတာ့ လုပ္ခ်င္တာ အကုန္ေလွ်ာက္လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ထင္ရာျမင္ရာ လူငယ္ဘ၀ဆုိေတာ့လည္း ....
ဒီၾကားထဲ မူးၿပီး ရန္ျဖစ္တဲ့သူကလည္းရွိတယ္။ ဓားေတြ ဘာေတြဆုိ ၀ွက္ထားလုိက္ရတယ္။ မေတာ္ အေပ်ာ္ခရီးက… ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းေတြျဖစ္ကုန္မွျဖင့္….။ အားလုံး ပင္ပန္းတာေရာ၊ မူးတာေရာ ေပါင္းၿပီး ေန႕လည္ေန႕ခင္း ေနျပင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေမွာက္ ကုန္ေရာ။ အနားယူတယ္ပဲ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ မအိပ္တဲ့သူေတြကလည္း မအိပ္ပါဘူး။ ပန္းခူးတဲ့သူေတြကလည္း ခူးေနၾကတာပါပဲ။ ဘုရား ၀တ္ျပဳတဲ့သူလည္း ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ အေရးထဲ မပင္မပန္း ဂီတာထမ္းလာၿပီး သံစဥ္ဖြဲ႕ေနတဲ့သူေတြေရာ… အစုံပါပဲ။
အဲ.. အားလုံးအကုန္ ညေနေစာင္းေတာ့ ျပန္ၾကမယ္လုပ္၊ အိပ္ေနတဲ့သူလည္း ႏႈိး။ အျပန္ခရီးက ေနာက္တလမ္းကျပန္မယ္ေပါ့။ အဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အားလုံးေျခကုန္လမ္းပန္းၾကေနၾကၿပီေလ။ တျဖည္းျဖည္း ကုိယ့္အစုနဲ႕ကုိယ္ ျပန္ၾကေပါ့။ ေနာက္ဆုံး အဲ့မွာက်န္ခဲ့ တာေတြက ဗူးခြံ၊ ဖက္ရြက္၊ ပတ္လစတ္အစုံပဲ ျပန္႕ၾကဲေနတာ။
အားလုံးက အသြားကေလာက္ မတက္ၾကြေတာ့ေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကလည္း လႊမ္းမုိးေနေတာ့ ေျခလွမ္းေတြ ကေတာ့ သြက္ေနတုန္းပဲ။ လာတုန္းကလည္း ေ၀လီေ၀လင္းပဲ။ ျပန္ၾကေတာ့လည္း ေမွာင္စပ်ဳိးေနတဲ့အခ်ိန္။ ေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႕ အိမ္ အျမန္ျပန္ေရာက္ေရးကုိပဲ ထက္သန္ေနၾကတယ္။ အိမ္ေရာက္ေရမုိးခ်ဳိး စားေသာက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ ပန္းမပါခဲ့တဲ့ ၀ါဆုိပန္းခူး ခရီးစဥ္ကုိ ေနာက္တေန႕ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ဘယ္လုိျပန္ေျပာျပရမလဲဆုိတာကုိ စဥ္းစားရင္း အိမ္ရာ၀င္ခဲ့ရတာေပါ့…
အရင္တုန္းကလုိမ်ဳိးအခုခ်ိန္မွာ ျပန္ရမယ္ဆုိရင္ ထပ္သြားခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ။ အရင္ကလုိ လူငယ္စိတ္ကေလးနဲ႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တေခါက္ေလာက္ ထပ္သြားခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ …..
(ဘယ္ဆီေပါက္ ဘယ္ကုိေရာက္ကုန္ၾကမွန္းမသိရေတာ့သည့္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတသုိက္သုိ႕ ….)
ေဆာင္းလူ
မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီစာစုကုိ စိတ္ကူးေပါက္လုိ႕ ေရးထားခ်င္သာျဖစ္ပါသည္။
